Եվ այսօր էլի փորձում է արդարանալ

2020 թվականի պատերազմը հսկայական ողբերգություն դարձավ մեր ժողովրդի համար, խլեց 5 000 տղաների կյանքեր՝ չհաշված 10 000 վիրավորներին, մեզ բերեց անհամար տառապանքներ ու վիշտ, Ղարաբաղի կորուստ, 120 000 փախստական և շատ ավելին։

Որքա՜ն տխուր, զզվելի, անարժանապատիվ է, որ «գերագույն գլխավոր հրամանատարն» այդպես էլ չկարողացավ ընդունել իր մեղքն իր բազմաթիվ սխալների համար, որոնք հանգեցրին այս աղետին։ Բայց արդյո՞ք դրանք միայն սխալներ էին։

Իշխանության գալուց հետո նա հրաժարվեց Հայաստանի բանակցային դիրքորոշումից, ասաց, որ սկսում է զրոյից։ Հրաժարվեց Մինսկի խմբի առաջարկներից։

Հրաժարվեց Լավրովի պլանից։

Հրահրեց Ադրբեջանին՝ ասելով, թե «Արցախը Հայաստան է, և վերջ»։

Պատահաբա՞ր։

Նա գաղտնի բանակցություններ էր վարում Ալիևի հետ՝ գաղտնի նամակագրության միջոցով։ Հրաժարվում էր ասել, թե ինչի մասին։

Պատերազմի մեկնարկից մի քանի օր առաջ, ստանալով զգուշացում ՀԱՊԿ-ից և զորավարժություններ անցկացնելու առաջարկ, հրաժարվեց դրանցից։

Ինչու՞։

Պատերազմի երրորդ օրը ռազմական հրամանատարությունը զեկուցեց, որ այն պետք է ամեն գնով կանգնեցնել։

Նա հրաժարվեց։

Նա տապալեց Հայաստանում զորահավաքը, քաոս ստեղծեց։ Ելույթ ունեցավ կոչով դեպի կամավորները՝ հորդորելով կազմակերպվել և գնալ ռազմաճակատ։

Հոկտեմբերի 19-ին հրաժարվեց պատերազմը կանգնեցնելու Ռուսաստանի առաջարկից՝ չնայած լավ գիտեր, որ պատերազմում հնարավոր չէ հաղթել։ Նրա թիմն ամեն օր ստում էր պատերազմի ընթացքի մասին՝ ամեն օր վստահեցնելով, թե մենք հաղթելու ենք։

Նոյեմբերի 9-ի համաձայնագրի կնքումից հետո, որով Արցախում հայեր էին մնում, իսկ կարգավիճակի հարցը թողնվում էր ապագային, թռավ Պրահա՝ հյուրընկալվելու Մակրոնին ու Միշելին, որպեսզի գաղտնի հանձնի Ղարաբաղն ու 120 000 մարդկանց։ Մի քանի շաբաթ շարունակ ստում էր այն մասին, թե ինչ է արել։ Փորձեց պատասխանատվությունը բարդել Ռուսաստանի վրա և նրան ներքաշել պատերազմի մեջ՝ արևմտյան տերերի պատվերով։

Վերջերս ինքը խոստովանեց, որ դիտավորյալ է հանձնել Ղարաբաղը՝ տարածաշրջանում ռուսական ներկայությունից ազատվելու համար։ Եվ դա հաստատեց նրա արտաքին գործերի նախարարը։ Դրանից հետո հանձնեց Տավուշը, Զանգեզուրը և այլ տարածքներ։

Եվ այս մարդը մինչև հիմա իր վրա պատասխանատվություն չի վերցրել այս բոլոր ձախողումների ու սխալների համար և իր մեջ արժանապատվություն չգտավ ներողություն խնդրելու և հեռանալու։

Եվ այսօր էլի փորձում է արդարանալ։

Արթուր ԽԱՉԻԿՅԱՆ

Մեկնաբանություններ